فارسی
شهرهای نامرئی که مرئی شدند: سفرهای کینو
روایتی از فضا، معماری، و انیمه به‌مثابه داستان
وقتی شهرهای ناپیدای کالوینو را می‌خوانیم، به سفری ذهنی و استعاری می‌رویم؛ سفری در لابه‌لای حافظه، آرزو، معنا و تردید. مارکو پولو، راوی این سفرها، شهرهایی را برای قوبلای خان تعریف می‌کند که وجود خارجی ندارند، اما از همه‌ی شهرهایی که ما می‌شناسیم واقعی‌ترند. در نگاه کالوینو، شهر فقط خیابان و ساختمان نیست؛ شهر آن است که ما در ذهن و خاطره‌مان حمل می‌کنیم.
کالوینو، ونیزی‌ست؛ زاده‌ی شهری که همواره در آب و خاطره شناور است. او باور دارد که هر شهر بازتابی‌ست از خودِ ما. در هر روایت، ناخودآگاه جمعی انسان، شهر را بازسازی می‌کند. درست مشابه آنچه فوجی‌موری معمار و میازاکی بر آن تاکید دارند: ناخودآگاه جمعی در هر سازه‌ی ما وجود دارد.
اگر کالوینو شهر را با کلمات می‌سازد، Kino no Tabi آن را با سکوت و فضا بیان می‌کند. در انیمه، فضا دیگر صرفاً پس‌زمینه نیست؛ فضا و سرزمین‌ها خود روایت است.
فضا، Fudo, MA, فاصله، فرم، مقیاس اغراق‌شده‌ی معماری یا غیاب تعامل انسانی است که زبان روایت می‌شود.
شهرهای کالوینو با سرزمین‌های کینو شباهت مستقیم ندارند اما یادآور یکدیگرند. برای مثال شهر دسپینا که از کویر به شکل کشتی و از دریا به شکل شتر به نظر می‌رسد شبیه سرزمین کشتی سفرهای کینو است. هر شهر دائما در حال تاثیر بر محیط خود و مردمان آن است.
این نگاه در انیمه، ما را به یاد جنبش متابولیسم در معماری ژاپن می‌اندازد؛ جنبشی که در دهه‌های پس از جنگ، شهر را ارگانیسمی زنده می‌دید. معمارانی مانند کنزو تانگه و کیشو کوروکاوا، سازه‌هایی پیشنهاد کردند که رشد می‌کردند، دگرگون می‌شدند، و به محیط پاسخ می‌دادند. تاثیر این جنبش و همچنین شهرهای نامرئی روی پیر ژان ژیلو چنان بود که با کلاژ تصاویر شهرهای ژاپن با دیگر تصاویر، شهرهای نامرئی خود را به وجود آورد. در Kino no Tabi، بسیاری از شهرها را می‌توان بازتابی از این نگاه دید:
شهری بر روی آب، با پلتفرم‌های قابل تغییر اما ذهنیتی بسته؛
شهرهایی در بازسازی مداوم؛
فضاهایی که پوسته‌شان تازه است، اما هویت درونی‌شان ایستا یا فرسوده.
همه‌ی این‌ها، نشان می‌دهند که چگونه انیمه می‌تواند معماری را از ابژه‌ای ثابت، به پویایی زنده بدل کند—همچون فرم متابولیستی در روایت تصویری.
در نهایت شهرهای ناپیدا و سفرهای کینو هر دو ما را به تأمل در ماهیت فضا دعوت می‌کنند. کالوینو با کلمه، و کینو با تصویر، فضا را روایت می‌کنند. هر دو به ما نشان می‌دهند که شهر، صرفاً مکان نیست؛ یک وضعیت انسانی‌ست.و شاید مهم‌تر از همه، این سؤال را در ذهن ما می‌کارند: آیا فضا می‌تواند داستان بگوید؟ پاسخ این دو اثر، بی‌تردید، آری است.
English
The Invisible Cities Made Visible: Kino’s Journey
A reflection on space, architecture, and anime as narrative
Reading Italo Calvino’s Invisible Cities feels like embarking on a mental and metaphorical journey—one that meanders through memory, desire, meaning, and uncertainty. Marco Polo, the narrator, describes to Kublai Khan a series of cities that may not physically exist, yet somehow feel more real than any we know.
For Calvino, a city is never just streets and buildings—it is something we carry in memory and imagination. Being Venetian himself, born in a city suspended between water and remembrance, Calvino believed that every city is a reflection of the self. Each story reconstructs the city through our collective unconscious, echoing the ideas of architect Terunobu Fujimori and filmmaker Hayao Miyazaki: that the unconscious is embedded in every structure we build.
If Calvino builds his cities with words, Kino no Tabi (Kino’s Journey) expresses them through space and silence. In this anime, space is no longer a passive backdrop; it becomes the narrator.
Here, spatial elements—fūdo, ma (intervals), exaggerated architectural scales, absence of human interaction, and the form of the land—become language.
Calvino’s cities are not directly mirrored in the lands Kino visits, but they resonate with each other. Take Despina, for instance: a city that looks like a camel when approached from the sea, and like a ship when approached from the desert. It closely resembles the floating ship-nation in Kino’s Journey. In both worlds, cities are not static—they constantly reshape those who live in them and the land they occupy.
This perspective in anime recalls the Metabolist movement in post-war Japanese architecture: a vision of the city as a living organism. Architects like Kenzo Tange and Kisho Kurokawa imagined structures that could grow, transform, and respond to their environments. The influence of Metabolism, along with Calvino’s poetic urbanism, can be seen in the work of Pierre Jean Giloux, who created his own “invisible cities” by collaging images of Japanese cities with other layered visuals.
Many of the cities in Kino no Tabi echo this dynamic architectural thinking:
• A city floating on water, physically flexible but mentally rigid;
• Cities caught in endless cycles of construction and collapse;
• Spaces whose façades are new, yet their inner identities remain stagnant or worn.
All of these reveal how anime can animate architecture—transforming it from a fixed object into a living process, just as Metabolism imagined.
Ultimately, both Invisible Cities and Kino no Tabi invite us to reflect on the nature of space.
Calvino narrates it with words; Kino frames it through images.
Both works teach us that a city is not merely a place—it is a human condition.
And perhaps most importantly, they plant this question in our minds:
Can space tell a story?
Their answer, undoubtedly, is yes.
